Soms ga ik alleen naar een bioscoop. Toch vind ik aangenaam gezelschap gezelliger. Een individuele ervaring wordt dan ook een gedeelde ervaring.
Soms is er een 'gebrek' aan gezelschap. Niet in letterlijke zin. Wel in de zin van een gedeeld enthousiasme en/of interesse.
Afgelopen zondag reisde ik naar Rotterdam. Reisdoel: 'Lantarenvenster' (het theater voor de betere film en de beste jazz in Rotterdam).
Daar zag ik 'Hope'.
Een aankondiging zag ik al in 2019. Hij viel op: de naam Stellan Skarsgård alleen al. Sinds zijn magnifieke rol in 'River' ben ik een fan. Ik hoopte toen al, dat 'Hope' verder zou reiken dan de filmfestivals alleen.
Het was niet alleen Stellan die mij naar deze film toetrok. Soms 'raakt' een film al, nog voordat je 'm gezien hebt.
Elk verhaal (een film is ook een verhaal) heeft een zgn. 'achterkantvertelling'; het verhaal áchter het verhaal. Tussen toen (2019) en afgelopen zondag struinde ik het internet af, naar interviews, achtergrond(en), reviews etc. Ik hou ervan; dat 'vastbijten', naar aanleiding van een boek, film, (TV) serie ...
En zo legde ik 'de lat der verwachtingen' al behoorlijk hoog, afgelopen zondag. Best 'tricky', want het daadwerkelijk zien van 'Hope' zou die 'betovering' zomaar eens kunnen laten knappen als een zeepbel.
Integendeel...Die betovering werd diep verankerd; in mijn lijf en geest.
' (Talking about) death is (talking) about life; hopes, fears, uncertainty, imagination, legacy, connection, responsibility, love ' - Esther Perel
Dit is 'Hope'.
Met fenomenaal acteren van Stellan Skarsgård en Andrea Bræin Hovig ...
'I wanted this movie to be something you can feel in your gut and make it a physical experience.'
- Maria Sødahl