Lieve ma,
Tijd is een ‘raar’ iets. Sinds jouw overlijden is de tijd in tweeën gebroken: er is een vóór 2015 en een ná 2015. Vier jaar jouw – niet meer zijn – ervaren lijkt al een eeuwigheid, terwijl dat - nooit meer - tegelijkertijd een absolute, onomkeerbare realiteit is. Heel soms lijkt vier jaar als de dag van gisteren.
Lange tijd kwam ik niet voorbij jouw dood, herinneringen leken ‘bevroren’ in de tijd, rondom het abrupte heengaan, in de grote afwezigheid van een laatste vaarwel. Nu, wat vaker voorbij jouw overlijden, openbaart zich een zee van tijd, met bewegende beelden en de nimmer aflatende stroom van liefde…
‘You’re always on my mind’
X
